Słonka, czyli z łaciny Scolopax rusticola to ptak średniej wielkości, odpowiadający rozmiarom gołębia, którego naprawdę niełatwo wypatrzeć, gdy skryje się pośród roślinności. Ich upierzenie to mistrzostwo kamuflażu, mieszanina brunatnych, jaśniejszych i ciemniejszych plam układających się w skomplikowane wzory. Ma prosty, długi dziób i nietypowo położone oczy. Są przesunięte ku tyłowi czaszki, ale to dzięki temu słonka widzi niemal dookoła głowy.

Słonki przystępują do godów wiosną w okresie od kwietnia do czerwca. Samce o zmierzchu odbywają loty tokowe zwane ciągami. Regularnie oblatują dookoła zajmowany przez siebie teren. W ich trakcie wydają z siebie charakterystyczne odgłosy, czyli chrapanie i psykanie. Trochę przypominają one chrumkanie lub odgłosy żab, które nagle ucina nagły wysoki ptasi pisk.

Ptaki te związane są z podmokłymi, liściastymi lasami, gdzie gniazdują wprost na ziemi. Pisklęta po wykluciu się są opierzone i gotowe (są zagniazdownikami), by wraz z rodzicami opuścić bezpieczne schronienie. Słonki żywią się przede wszystkim dżdżownicami i larwami owadów, które wydobywają spod ziemi swoimi długimi dziobami.

Słonki zostają z nami aż do jesieni, by na zimę przenieść się do cieplejszych, zachodnich rejonów Europy i na wybrzeże Morza Śródziemnego.