Liście spadły na ziemię, w sklepach kuszą wystawy świąteczne, w nadmorskich kurortach pustki, a w lesie… życie nabiera tempa przed zbliżającą się zimą.

Uprawy leśne pomimo ubogiego wachlarza dań stają się celem ataków gryzoni, a młode pędy, cienka, soczysta kora w oczach intruzów jest wyśmienitym daniem głównym. Jeśli zauważę „ zębate dowody" obecności nornika burego czy myszy (leśnej, zaroślowej, polnej) rozstawiam specjalne wiadra - pułapki, które służą do odłowów i redukcji  szkodnika.

Dzisiaj chcę skupić Waszą uwagę na działaniach, które podejmujemy w celu określenia, bądź zredukowania zagrożenia ze strony świata zwierząt. Zwierzęta zagrażające naszym lasom nie muszą być wielkich rozmiarów, hałaśliwe i brzydkie, ale często pozornie miły gryzoń, latający motylek jest w stanie uszkodzić małe, bądź rosłe drzewo. O metodach określania zagrożenia możecie przeczytać w artykule „ Jesienne poszukiwania" . Ja skupię się na tych mało znanych, jednak bardzo ważnych zabiegach, zwłaszcza dla lasów liściastych.

Młode drzewostany, które już określiliśmy mianem „uprawy" w dużej mierze są ogrodzone, ale jak już zaznaczyłem w artykule „Las za kratami" samo grodzenie nie zatrzyma wszystkich stworzeń zainteresowanych atrakcyjną karmą. Gryzonie, bo o nich mowa, w okresie wegetacyjnym roślin korzystają z bogatego menu lasu i śródleśnych łąk. Ale jesienią, gdy trawy wyschną, magazynują zebrane nasiona, tworząc spiżarnią. Głód sprawia, że smak nie jest tak istotny, jak kalorie i witaminy, które muszą zgromadzić.

Do wiaderek wsypuję przynętę w postaci ziaren kukurydzy, która choć dziwna, w tym miejscu jest pożądaną przekąską. Przez pewien czas do wiader wsypywałem rozmaite ziarna zbóż, które nie tylko interesowały gryzonie, a przede wszystkim ptaki, które przy okazji dokarmiałem. Gryzonie wchodzą przez unoszącą się kratkę wyprofilowaną w taki sposób, aby nie można było jej podnieść od wewnątrz. W ten sposób zostają uwiezione.

Monitoruję pułapki, wybieram gryzonie i  uzupełniam przynętę, przekładając co jakiś czas wiaderka w inne miejsca. Ciekawostką jest, że po kilku tygodniach odłowów wspomagają mnie  (a nawet ścigają się ze mną) w opróżnianiu wiader lisy oraz ptaki drapieżne. Z drugiej strony trudno im się dziwić.

W drzewostanach starszych, staramy się określić stopień zagrożenia od strony szkodników pierwotnych . Można powiedzieć, że nie chcemy aby „ wiosna zaskoczyła leśników". Moja powierzchnia kontrolna zlokalizowana jest w kompleksach leśnych, w których dominują dęby, a tym samym zwierzęta, dla których smak drewna z garbnikami jest niezastąpiony.

Mimo, iż w jesiennych warunkach atmosferycznych ustaje owadzie "życie", muchy nie latają a komary nie gryzą, to są takie owady, które właśnie w tym momencie odbywają swoją rójkę. Samice tego gatunku nie posiadają skrzydeł i wędrują po pniach, by złożyć jaja w koronie drzew. Owad ten nosi bardzo ciekawą nazwę, związaną z porą roku, a mianowicie piędzik przedzimek.

Aby określić ilość samic, a tym samym stopień zagrożenia, na pewnej wysokości umieszczam pasek szczelnie przylegający do pnia, na którym nakładam substancję klejącą, która jest dla nich przeszkodą, dosłownie nie do przejścia.

Po kilkutygodniowej obserwacji i każdorazowym liczeniu i zdejmowaniu samic z opasek dane przekazujemy do Zakładu Ochrony Lasu, w którym określa się stopień zagrożenia, a jednocześnie podejmuję się działania prewencyjne. Najważniejsze dla leśników jest nie dopuścić do tragedii w lesie, bo gdy drzewa schną, leśniczemu przybywa siwych włosów.

Niebawem opiszę inny, dość ciekawy sposób zabezpieczania drzew przed zwierzętami, którym bardziej zniechęcamy, niż redukujemy ich liczebność. Czekam na Wasze opinie i pytania.

Darz bór!
Leśnik Maciej