W tym właśnie czasie w naszej atmosferze znalazł się syderyt, duży meteoryt żelazny. Po wejściu w gęste warstwy atmosfery rozpadł się on na wiele odłamków. Ponad 95% początkowej masy meteorytu, która wynosiła ok. 4500 ton roztopiło się bądź wyparowało w trakcie lotu, tworząc pył meteorowy. Po uderzeniu, na południowym stoku wzgórza Góry Moraskiej, powstała grupa siedmiu kraterów, z których największy jest o 100 metrowej średnicy. Ze względu na rozmiar i ilość kraterów oraz masę odnalezionych na tym terenie meteorytów jest to obiekt unikalny na Ziemi, drugi w Europie po estońskiej wyspie Saarema.

Powstałe w miejscach kraterów śródleśne jeziorka stworzyły unikalne siedliska przyrodnicze, charakteryzujące się bogatą florą oraz fauną, zwłaszcza dla płazów. W 1976 roku, ze względu na zachowanie obszaru upadku meteorytu a także wyjątkową wartość przyrodniczą, teren ten, o powierzchni 53,79 ha uznano za rezerwat przyrody „Meteoryt Morasko". Gospodarzami terenu są leśnicy z Nadleśnictwa Łopuchówko, rezerwat położony jest w całości na terenie Leśnictwa Morasko. Opiekuje się nim również Polskie Towarzystwo Ochrony Przyrody „Salamandra".

Po terenie rezerwatu oprowadza nas specjalnie przygotowana ścieżka dydaktyczna, charakteryzującą historię tego miejsca oraz wartości przyrodnicze. Często przyjdzie się nam wspinać na wzniesienia, by podziwiać z góry bogactwo meteorytowych kraterów. W celu ukazania różnorodnej fauny i flory ścieżka doprowadza nas po drewnianych pomostach w miejsca trudno dostępne, podmokłe. W ten sposób możemy odkrywać piękno przyrody chroniąc gatunki roślin przed przypadkowym zniszczeniem. Każde ciekawe miejsce opisane jest za pomocą tablic informacyjnych. Zarówno dzieci jak i dorośli znajdą tu informacje przedstawione w sposób przystępny i ciekawy. Dowiemy się m.in o hipotezach powstania kraterów, ukształtowaniu terenu, o ciekawych gatunkach roślin i zwierząt zamieszkujących lasy i jeziorka rezerwatu.

Rezerwat warto odkrywać w różnych porach roku. Na wiosnę, gdy budzą się do życia przylaszczki, zawilce i konwalijki, latem, jeśli dopisze nam szczęście zauważymy lilię złotogłów, czy jesienią, gdy spod ściółki przyjdzie się nam spotkać ze sromotnikiem bezwstydnym a lasy dębowo-grabowe zrzucą swe liście ukazując prawdziwie „księżycowy" krajobraz kraterów. Przy oczkach wodnych zauroczymy się koncertem kumaków i grzebiuszek. Na terenie rezerwatu występuje aż 9 gatunków płazów. Gdyby przyjrzeć się z bliska, z pewnością zauważymy w wodzie traszki rozpoczynające gody. Naszą obecność w rezerwacie oznajmi głosem ostrzegawczym sójka, ale gdy cierpliwie poczekamy z pewnością  usłyszymy też pisk dzięcioła czarnego czy cichutkie nawoływania goniących się wśród krzewów raniuszków. Do rezerwatu warto wziąć aparat, kto wie, może na okazałym dębie uda się nam zaobserwować dyląża garbarza.

Dla mieszkańców Poznania jest to doskonała alternatywa spędzania wolnego czasu. Rezerwat położony jest około 1 km na zachód od osiedla Morasko, do którego dojechać można autobusem. Od końcowego przystanku w Morasku dojście prowadzi żółtym szlakiem turystycznym, biegnącym wzdłuż pomnikowej alei lipowej (ulica Meteorytowa). Możliwe jest również dojście żółtym szlakiem od strony osiedla Sobieskiego.