Kolejne bieliki z obrączkami!
W Nadleśnictwie Grodzisk dwa młode bieliki zostały zaobrączkowane. Umożliwi to śledzenie ich losów. To kolejna udana akcja leśników z Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Poznaniu oraz ornitologów z Komitetu Ochrony Orłów i Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu.
Król przestworzy
Nasz polski król przestworzy - bielik (Haliaeetus albicilla), to ptak z rodziny jastrzębiowatych (Accipitridae), rzędu szponiaste (Accipitriformes). Część ornitologów nazywa go orłem bielikiem. Nazwa rodzajowa Halieeetus znaczy dosłownie orzeł morski i tak też nazywa się niemal we wszystkich językach europejskich np. White-tailed Sea Eagle, Seeadler, Aquila di Mare, Merikotka. Jego długość ciała wynosi między 76 a 92 cm, natomiast rozpiętość skrzydeł dochodzi do 250 cm. Gatunek ten w Polsce stopniowo zwiększa swoją liczebność i zasiedla nowe tereny. Zamieszkuje lasy w pobliżu wód, a gniazda zakłada na drzewach. Jaja składa w okresie od lutego do marca, które wysiadują samica na zmianę z samcem.
Nadleśnictwo Grodzisk nie obfituje w zbiorniki wodne, jednak tam, gdzie występuje woda, są i bieliki. Leśnictwo Krzewina jest jednym z dwóch w Nadleśnictwie Grodzisk, posiadające jeziora w swoim zasięgu terytorialnym. Teren sąsiadujący to duży i zwarty kompleks leśny, poprzecinany przez rzekę Dojcę, która wraz ze swoimi dopływami i siecią stawów hodowlanych, tworzy prawie niedostępną enklawę, idealną dla bytowania bielika.
Para bielików pojawia się tu co roku i wyprowadza z gniazda młode. W tym roku także pojawiły się pisklęta, których obrączkowanie przeprowadzili ornitolodzy, z Komitetu Ochrony Orłów przy wsparciu leśników. Grupą naukowców, przewodził dr. hab. inż. Tadeusz Mizera z Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu.
„Podczas obrączkowania dokonuje się pomiaru prawych i lewych skoków, mierzy się też długość skrzydeł, ogona, długość i wysokość dzioba. Określa się również długości szponów oraz masę ciała osobnika. Młode bieliki z Nadleśnictwa Grodzisk ważyły ok. 2,5 kg, nadano im imiona Antoni i Stefan. Pamiętajmy, że bieliki są pod ścisłą ochroną, stąd ich gniazdo znajduje się w strefie, do której wstęp mają wyłącznie uprawnione osoby i tylko za zgodą Wojewódzkiego Konserwatora Przyrody. Ocenia się, że obecnie w Polsce żyje ponad 1400 par bielików” - informuje dr. hab. inż. Tadeusz Mizera.
„Obrączkowanie wykonują wyspecjalizowane osoby posiadające licencje i zezwolenie. Samo wejście na drzewo i dotarcie do gniazda to zadanie dla profesjonalistów, doświadczonych w drzewnej wspinaczce. Zadanie to wykonał licencjonowany „szyszkarz” Jakub Pruchniewicz, który najpierw sprowadził młode bieliki na ziemię, a następnie bezpiecznie dostarczył ptaki po pomiarach do gniazda” - przypomina Tomasz Kałek rzecznik prasowy Nadleśnictwa Grodzisk.
„Bielik to największy ptak szponiasty naszej części Europy. Nazwa nawiązuje do charakterystycznych białych piór ogona, to jednocześnie symbol godła Rzeczypospolitej Polskiej. Na terenie RDLP w Poznaniu leśnicy wyznaczyli 103 strefy ochronne dla bielika. To powierzchnia ponad 3600 ha, co odpowiada wielkości ponad 5 tys., boisk piłkarskich lub 2 leśnictw RDLP w Poznaniu. W 2021 roku na terenie poznańskiej dyrekcji Lasów Państwowych zaobserwowano 52 pary tych majestatycznych ptaków” - informuje dr inż. Andrzej Konieczny dyrektor RDLP w Poznaniu.
Kilka słów o obrączkowaniu ptaków
Obrączkowanie to jedna z podstawowych i klasycznych metod badawczych stosowanych od ponad 100 lat w badaniu ptaków. Kliknij, aby przeczytać więcej o bielikach! Pozwala na zbieranie informacji o długości życia ptaków, śmiertelności, trasach wędrówek, miejscach zimowania oraz mechanizmach rozprzestrzeniania się populacji i wzajemnych związkach łączących ptaki zasiedlające często odległe miejsca.
- Obrączka ornitologiczna (srebrna) zawiera specjalny kod alfanumeryczny, który pozwoli w przyszłości rozpoznać, skąd ptak dokładnie pochodzi — obrączka ta jest rodzajem ptasiego dowodu osobistego.
- Obrączka obserwacyjna (czarna) w porównaniu z ornitologiczną posiada zapis w postaci dużo większych numerów i cyfr, to zaś ułatwia nam identyfikację zaobserwowanego ptaka przy użyciu sprzętu optycznego (np. lornetki, lunety) bez konieczności ponownego odławiania ptaka z natury. Wprawny obserwator odczyta ten numer nawet z odległości 300 metrów.